'Ninguén lembra' será traducido ao alto élfico

16:30 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Hai uns días recibín a proposta pouco común dunha lectora de Ninguén hembra entusiasta do universo Tolkien. Ao parecer, no seu tempo libre dedícase a estudar o quenya, unha das ideolinguas de O Señor dos Aneis, con algúns amigos, e de cando en vez recollen fragmentos de libros que lles gustan e os traducen ao alto élfico como un xeito de practicar; a súa intención sería, pois, probar a traducir algún anaco de Ninguén lembra á lingua tolkiana. Por suposto, respondinlle que sería un pracer e un orgullo ter esa tradución nas miñas mans, aínda que non sexa máis que dalgún fragmento, e pregunteille se podería compartila no meu blog. Hoxe respondeume que si, así que en canto a teña disponible poderedes gozar de Uuner enyala (Ninguén lembra en quenya) o mesmo ca min. Xa me tarda!

Déixovos cunha bela versión da canción quenya Namárie, Adeus, tamén coñecida con outros nomes como O lamento de Galadriel ou Canción dos elfos de alén do mar.




***

Esta foi a nosa pequena trola do 28 de decembro.
Agardamos que ninguén se fixese demasiadas ilusións co tema ;)

0 comentarios:

Libros neste Nadal

21:57 Vanesa Santiago 0 Comentarios

O Nadal é unha época ideal para acomodarse sen finuras no sofá, apañar unha manta, e ficar horas lendo historias marabillosas...

*

Alén de Ninguén lembra, tedes pensado agasallar libros... ou gustaríavos ser agasallados con eles?

0 comentarios:

Debullando a cerna das historias

23:40 Vanesa Santiago 2 Comentarios

Por segunda vez recibín un convite para falar de Ninguén lembra nun club de lectura, desta volta na Biblioteca Municipal do Ágora, e outra vez máis, non puiden resistirme. Cada vez gústame máis isto dos clubs de lectura, o ti a ti con xente que ama ler, que se mostra tremendamente receptiva tanto a escoitar como a preguntar ou afondar naquelas cousas que lles chaman a atención sobre o que unha mesma conta. 

Hoxe a conversa levounos a falar, entre outros temas, da riqueza das linguas e do tesouro que son tanto elas como a tradición oral dos pobos, como un parágrafo dentro da civilización humana que quedaría esborrallado coa súa perda. Coido que esa dor intanxible pola memoria perdida, irrecuperable, como un elo tronzado entre o presente e o pasado, está na cerna de Ninguén lembra, e sopra nas súas páxinas constante, con máis ou menos vigor. 

Como eu non quero esquecer todo o bo e positivo que recollín na xuntanza de hoxe co integrante e as integrantes do club presentes, aos que agradezo infinitamente o ben que me fixeron sentir na súa compaña, escribo estas liñas para aqueles que seguides este blog pero tamén para min mesma, e poder lembrar con agarimo esta tarde de martes. 

E obrigada tamén, por suposto, con Maru, por convidarme a visitalos, e con ela mesma e Cristina, por acollerme na caloriña da biblioteca neste frío día de decembro. Como di por aí certa xente tola que casualmente traballa neste tolo oficio bibliotecario, saúde e libros!

E alá me fun!

(Licenza: Algúns dereitos reservados por Gallecu)

2 comentarios:

Reseña en Areal, revista cultural de Sada

21:22 Vanesa Santiago 0 Comentarios

A Asociación Cultural Irmáns Suárez Picallo, de Sada, edita unha revista cultural semestral  chamada Areal. En cada número dedícanlle un espazo a falar do que leron. Aínda que o último número é xa de outubro, non quería deixar de comentalo porque nesta ocasión tocoulle ao fermoso e didáctico O carballo, de Calros Silvar, e a Ninguén lembra


0 comentarios:

Literatura fantástica na biblioteca

23:02 Vanesa Santiago 2 Comentarios

Hoxe visitamos a Biblioteca Municipal Infantil e Xuvenil da Coruña en modo tándem con As Crónicas de Bran, unha experiencia diferente na que xogamos coas palabras e as imaxes, fiando un nobelo fantástico do que resultou unha interesante conversa que xirou arredor da mitoloxía celta, das sagas nórdicas, da wicca, dos pictos, da cultura atlante, da tradición oral vital na transmisión deses mitos, de lendas, de contos; un transfundo que, máis ou menos oculto, enchoupa a cerna das nosas dúas historias, malia desenrolar cadanseu seu enfoque e argumento distintos.

Na captura de pantalla, un chío no perfil das Bibliotecas Municipais da Coruña recolle un momento do encontro.


Foi unha xornada especial na que compartimos vídeos e ilustracións para complementar todo o que falamos. Para quen non viñestes, adxunto unha galería coas imaxes relacionadas con Ninguén lembra, a ver se sodes quen de emparentalas coas esceas coas que se corresponden no libro.

2 comentarios:

Café con 'Ninguén lembra'

00:34 Vanesa Santiago 2 Comentarios

Por unha concatenación de felices casualidades, hoxe pasei unha tarde xenial e completamente inprovisada coas integrantes do club de lectura dos mércores da Biblioteca Municipal Os Rosales, da Coruña, onde lles falei de Ninguén lembra e onde gozamos dunha proveitosa conversa no seu Café con Libros, como reflicten as imaxes que adxunto. Se xa dicía unha tal Daia Dalúa que as casualidades nunca son casuais...


Moitas grazas polo bo rato a Sira, Anabel... e ás implicadas café-libreiras!

2 comentarios:

Os límites de Fantasía

00:34 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Alguén dixo unha vez, un tal Michael Ende, que Fantasía non ten fronteiras. Non sei que pensar desa afirmación. Ás veces coido que si as ten, fronteiras irremediablemente versátiles pero que acaban topando co muro da nosa propia mente. Logo decátome de que a fantasía é un animal metamorfo, cambia de aspecto, constrúese unha e outra vez, e salta ese muro da nosa mente para invedir a doutras persoas. Logo, decátome de que Michael Ende estaba no certo: as fronteiras na fantasía non existen.

Quizáis equivócome, nunca dou nada por verdade absoluta, mais é unha cuestión que da para falar moito, unha cuestión da que hoxe falamos no Café Universal, en grata compaña, e da que derivamos noutros moitos tópicos e temas arredor da fantasía. Unha boa conversa, ao meu ver, para dar por inaugurado un ciclo de literatura fantástica ao que lle auguro un futuro cargado de debates apaixonantes. Xenial!

Déixovos un collage de imaxes da xornada para darvos envexa. Se a envexa é moita, non vos preocupedes: o 19 de novembro teremos unha nova cita na Coruña! Xa irei dando detalles...



0 comentarios:

Fantasía no Café Universal

13:42 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Cada martes, caendo como as follas do outono e as folerpas-letras de inverno, a fábula e o misterio tomarán o Café Universal da Coruña, e Ninguén lembra non podía faltar á cita. Este 29 de outubro, ás nove da noite, ven gozar dun café quentiño (ou o que mellor che preste) e unha boa conversa arredor dunha historia esquecida. 

Tras esa inauguración de traca, falarase, martes tras martes, nun ciclo de sete, de cousas tan arrepiantes como a literatura gótica e os monstros do noso interior, aquilo que da medo como a aldea, os bichos e o sexo, de sadismo, masoquismo e un chisco de amor, de steampunk e ciencia ficción, e, como colofón, da fantasía épica que morde as páxinas de As Crónicas de Bran.

Espérovos, xente curiosa, para fedellar na alma da literatura! (lido no cartaz que podedes ver abaixo)


0 comentarios:

Moción de literatura en Rianxo

18:40 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Pouco a pouco, imos acadando os nosos obxectivos ocultos, como facernos co dominio do mundo concello a concello a golpe de libro. Aquí nos vedes, onte, 27 de xullo de 2013, presidindo o pleno municipal de Rianxo. No medio tendes a quen isto escribe, e a un lado e outro David, representando a Urco Editora, e o escritor Xosé Duncan (autor de As crónicas de Bran: A revolta dos mestres), que actuou de anfitrión da xornada por atoparse en casa.
Ás nosas costas, senllos retratos de Castelao; e, volvendo a vista á nosa fronte, poderiades ver unhas e uns asistentes que non deixaban escapar cada unha das palabras que diciamos e que finalmente, tras o intre habitual de silencio monacal, se decidiron a preguntar as cousas que lles chamaron a atención. Espero que non agardasen en serio o bocata de mortadela que se ofreceu a quen preguntara...
A novidade nesta ocasión foi a recepción dunha carta da mesmísima Fiona Dalúa, que desculpaba a súa ausencia en tan peculiar moción literaria por andar de vacacións por Tarragona. Incluso as personaxes fantásticas as precisan de cando en vez.
Ao remate, chegou o intre de sacarlle a tapa ao bolígrafo para asinar algún que outro libriño.


Co que dixen, xa podedes imaxinar que todo tiña que saír tan rodado como saíu e non queda máis que dar as grazas á xente de Rianxo pola súa acollida!

0 comentarios:

Unha augusta presentación

19:40 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Xa pasou máis dun mes e aínda non escribín nada sobre a presentación que fixen o 11 de xuño en Lugo, cidade augusta, e concretamente na súa Biblioteca Nodal, mais nunca é tarde para remedialo.

Lugo é unha cidade que roubou un anaco do meu corazón durante o tempo que pasei vivindo nela. Na propia presentación comentei que foi alí onde descubrín que os pequenos poden ser maiores de idade, onde a xente non garda os trastes no faiado senón no rocho, e onde o adarve dunha muralla pode ser un bo substitutivo do meu máis querido paseo marítimo.

Iso dixen e niso pensaba antes de dicilo, mentres me achegaba á Biblioteca Nodal de Lugo, antiga Biblioteca Pública do Estado, da avenida Ramón Ferreiro, aos usuarios da cal lles adiquei moitas horas, semanas e meses. Moito cambiou dende que eu marchei: agora ata hai unha máquina de autoempréstimo! Sendo eu bibliotecaria, sei que existen, mais nunca coincidín en biblioteca ningunha onde a empregaran. Non as vira nin nas películas do Gholibud! É dicir, que tedes que pasarvos pola biblioteca que está xenial equipada e, abofé, marabillosamente atendida.

Logo de facerlles a rosca un pouco ás miñas e aos meus ex-compañeiros, mais sabendo que o digo porque así o sinto e aprezo, non estaría mal que falase do cerne do asunto: a propia presentación.


A presentación tivo lugar no enorme salón de actos, nun ambiente íntimo e cordial, e eu quería falar o tempo de tres folios tras escoitar as palabras de benvida da bibliotecaria Sabela (sniff... case choro) e o preámbulo de David, de Urco Editora, que me acompañou. Mais hai que adaptarse ao círculo que te rodea en cada intre, e entendín que, para a audiencia reducida que estaba presente na sala (Gregorio incluído, non me cabe dúbida), o ideal era rematar axiña a cháchara do meu monólogo para dar paso a un debate aberto, ao que se prestaba de xeito marabilloso o momento. Así que de tres folios dixen para min, mentres lles ía botando un ollo: "isto non, isto tampouco, disto outro pasamos...", e en menos que canta o galo din por finalizado o discurso e principiamos unha conversa, na que falamos de Ninguén lembra, da situación do mundo editorial, do libro en galego... dun feixe de temas do máis interesantes dos que resultou unha presentación digna de memoria. Ou iso creo eu.

E pouco a pouco vou aprendendo que non hai presentación igual á anterior, que todas teñen un sabor e unha prestancia propios, e que por moito que prepares o evento non sabes como rematará. E iso, evidentemente, encántame. Por iso estou desexando coñecer que me agarda este sábado 27 de xullo, ás 13 horas, na Feira do Libro de Rianxo, onde teño un oco reservado para falar de Daia, e de tantas outras personaxes, e quen sabe se da Degon Aerinaira. Nesta ocasión estarei acompañada dun colega nativo da terra que me acolle: Xosé Duncan, autor da triloxía As Crónicas de Bran, da que leva publicada a primeira parte, A revolta dos mestres. Outro día heivos falar delas, porque dan para entrada propia. Mentres, sigo pensando se mercarlles aos chineses unhas bengalas e convidar a quen veñan a cantar a rianxeira como remate da presentación... Non sei se é loucura ou xenialidade...

0 comentarios:

Apuntamentos sobre soños e sombras

23:24 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Un ciclón de ocorridos de carga positiva mantívome afastada do blog durante este pasado mes, mais hai certos eventos dos cales quixera deixar (e deixarei) cumprida constancia aquí, entre eles, novas sobre presentacións (crónica sobre a última, que foi en Lugo, e adianto da vindeira, que será o 27 de xullo en Rianxo); porén, hai outro tema que sempre anhelei recoller neste blog e ata agora non tivera ocasión a facelo. Pois ben: a ocasión chegou. Vou falar doutros libros fantásticos. E o primeiro que terei o pracer de comentar será o escrito por Ariza Piñeiro (compañeiro nas feiras do libro que visitei ata agora co meu propio apéndice imaxinativo) e publicado canda este Ninguén lembra meu: Contos de soños e sombras. Con todos vós, un pequeno adianto do mesmo dende a óptica duaslueira. E, coma sempre, non garanto que estea libre de spóiler:

Segundo lemos na páxina da colección Alcaián, de Urco, a editora do volume, estamos ante "relatos breves (algúns moi breves) de terror psicolóxico, ou sexa, contos de medo que fan pensar. Algúns escritos cun toque de humor, outos cun toque de mala uva. Son contos de soños porque cando soñamos non distinguimos o real do imaxinario, e de sombras porque todos temos un lado oculto. Sabes que é iso que levas pegado e camiña á túa beira? Abre o libro e descúbreo."

Teña coidado o lector supersticioso, porque nos atopamos ante un libro no que lendas urbanas, mitos sobrenaturais e ocorridos truculentos teñen moito que dicir. Nestes 13 relatos que compoñen o volume (tiñan que ser 13!) abondan accidentes, crimes... e unhas areiñas (como di miña avoa cando bota a cunca enteira do sal no pote) do dantiano amor, que move o Sol e as demais estrelas.

A miña sentenza, un a un:

Xamais voltarei ao pazo: clásico ao estilo Dez negriños (casa illada e crimes) cun toque de tolemias e pantasmas.
Coutelle: amor (amor?, si, probablemente) rodeado de misterio, e máis alá, quen sabe?
Fría noite de asfalto e néboa: accidente na estrada e un morto. Xa dicía eu que a néboa era fronteiriza.
A rapaza do meu soño: espellos, soños, chaladuras, secuestros... e unha sorpresa final.
Os soños da loucura: soño? vixilia? loucura? onde empezan e onde acaban?
A lenda do pequeno trasno: seres mitolóxicos con sociedades moi humanas.
Naraia: seres mitolóxicos con relacións moi humanas.
Noite de blues: bebida, barra de bar e amores perigosos.
A daga e o pergamiño: historia da idade media que afunde a súa raíz na antigüidade.
Lenda urbana número 90: nunca sentiches curiosidade por coñecer ata onde chega a realidade dunha lenda urbana?
Crime non moi perfecto: cando un delituoso plan perfecto se nos vai das mans...
Prometinche amor eterno: traxedia e amor, sempre magneticamente unidos.
Que o diaño me leve: porque o diaño non sempre é un vello cornudo.

E aquí remato por hoxe, rumiando sobre estes contiños, con cousas que gardo para min, esperando que os leades e as descubrades por vós mesmos. Que a calor vos sexa leve nesta noite de verán (principalmente se estades por Ourense). Vale.

0 comentarios:

Saudade de Nuage

19:35 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Mañá a estas horas estaremos en Lugo, na Biblioteca Nodal da rúa Ramón Ferreiro, presentando Ninguén lembra. É a segunda vez que levarei o meu libro ata a cidade das murallas (a primeira foi o 18 e maio, durante a pasada Feira do Libro) mais non podía deixar de levar a miña historia á casa das historias onde tantas horas pasei. Moito teño imaxinado arredor dela! Mais non a Nuage: a Nuage imaxineina moito antes, antes de Rikartus, incluso, antes do Château des Chevals, galopando pola ribeira dalgún mar descoñecido... Salvaxe Nuage!
Pois si, hoxe, aquí, pechada entre libros no meu cuarto (grazas ao tempo grisallo), teño saudade dela e da súa liberdade. Talvez niso pensaba a primeira persoa que a debuxou, agasallándome xenerosamente co resultado do seu traballo, e agora, colgado o lenzo nun marco da parede, non teño máis que alzar os ollos para atopala. Que cousa incrible!
Preséntovos a Nuage, tal e como a imaxinou por vez primeira alguén que non era eu. Como podedes supoñer, un agasallo enorme e precioso para min. Grazas!!!


0 comentarios:

Crónica da presentación na Biblioteca Sagrada Familia (A Coruña)

14:30 Vanesa Santiago 0 Comentarios

28 de maio, cinco e media da tarde.
Vou indo cara a biblioteca a pé, lembrando os moitos meses que fixen ese camiño á inversa. Pareime, como sempre facía, no escaparate da Libraría Couceiro. Lembro ben que alí me conseguiron un libro marabilloso para os cativos, un libro cun burato. Sorrín ao lembrarme soprando como os cativos polo burato antes de desprenderme del e dalo á persoa á que ía dirixida.
Sigo subindo, pola Ronda de Outeiro arriba. Nos cafés escóitase o murmurio das conversas e dos televisores. Desvíome unha rúa antes, a de Cardenal Cisneros, e paso por diante do Banco de Alimentos e da antiga sede da organización solidaria Equus Zebra, hoxe transformada en economato social. A Sagrada Familia é un barrio diferente. Non é o mesmo sospeitalo que vivilo. Subo as escaleiras e atópome ante os soportais do edificio que alberga a biblioteca.
É moi cedo. A presentación está programada para as sete e están dando as seis.
Na porta, atopo ao primeiro daqueles compañeiros cos que compartín meses de traballo: o vixiante. Intercambiamos unhas poucas palabras antes de que decida continuar. Logo habémonos ver outra vez.
Dentro vou saudando ao resto de antigas compañeiras. Que pracer atoparse de novo, que emoción facelo para presentarlles o meu pequeno traballo!
Nas dependencias do persoal cheira a cola de libros e a café, explosiva mestura que namora. Deixo o abrigo (si, estamos a 28 de maio e ando co abrigo posto pola rúa, que lle imos facer?) e saio cunhas ganas enormes de percorrer en silencio os corredores formados entre os andeis. Pero segura de que hoxe non vai ser posible. De feito, nada máis saír atópome con David, de Urco Editora, quen acaba de chegar tamén e que me acompañará na mesa para presentar o libro.
É daquela cando nos internamos, como loucos exploradores, na zona xuvenil na que se desenvolverá a presentación. Que mágoa, penso, non poder presentar Ninguén lembra sentada nos grandes coxíns recheos e amoldables. Mais os coxíns son afastados a un lado para deixar sitio a mesa e cadeiras. A caixa cos exemplares do libro é baleirada e unha sucesión de ninguénlembras van ocupar espazo sobre a mesa e sobre os andeis. Mais, que pasa co oco que teño detrás? Cómpre cubrilo, e nada mellor que os cartaces (tan chulos eles) que deseñaron dende a biblio.


Xa está todo case perfecto para conversar sobre a miña historia esquecida, e digo case porque o punto e final pono Fátima cun par de senllas candeas vermellas a brillar, e o lume presente, sempre tan propicio para dar paso ós contos...
Son as sete. Sentamos e comeza a chegar xente, entre eles membros do Club dos Sete Medos. Que estraño, isto que sinto son nervios? 


Son, e mais van marchando conforme vou falando, mentres a miña lingua se desata e rompe a presentar a Daia, ós amigos de Daia, o mundo no que vive Daia... todo estivo nalgún momento na miña imaxinación, e agora, cousa curiosa, permanece mudo sobre as follas da novela, agardando a ser espertado polos lectores.


Como podo falar do libro sen falar do libro? Porque non é momento nin lugar de desfacer todos os nós e misterios que van artellando a historia. Teño que determe e deixar paso ás preguntas. É moi difícil atopar un público que se decida a facelas, pero para a miña positiva sorpresa a xente, tras un momento de indecisión, quere saber máis cousas.
E alí estamos, David e quen isto escribe, decididos a solventar esas dúbidas na medida das nosas posibilidades.

O tempo foi xirando no reloxo, coma quen non quere a cousa, e a presentación remata. Síntome leda, como unha nena con zapatos novos. Por que? Creo que porque os nervios fuxiron sen demora ante a sensación asoballante de sentirme na casa.
Asino algún exemplar, entre eles o da propia biblioteca, "grazas por unha tarde fabulosa".
Vémonos na seguinte presentación?



Post Data: Grazas a Quique [síntoo se non o escribes así], o director da Biblioteca, polas fotiños. E polo emblema das Bibliotecas Municipais da Coruña que me agasallaron como lembranza da xornada... Convídovos a pasarvos algún día por ela, na rúa Antonio Pereira. Non ten perda!

0 comentarios:

Presentacións veñen e van: de Lugo á Coruña

23:11 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Aínda non os repuxemos da fría e húmida xornada de presentación na Feira do Libro de Lugo, e xa anunciamos unha nova, desta volta na biblioteca municipal Sagrada Familia da Coruña.
Pouco teño que engadir ao que xa dixo algún dos meus compañeiros de mesa sobre o aspecto climatolóxico da cita luguesa, que tivo lugar pouco despois do mediodía do sábado 18 de maio, mais si quero deixar constancia da ledicia que unha sinte ao voltar ao lugar que unha vez sentín a miña casa. Ademais, Lugo está relacionado coa novela, polo menos animicamente, moito máis que outros lugares: durante a miña vida como luguesa comecei a trenzar os cabos soltos de Ninguén lembra, e imaxinei algunha que outra cidade amurallada mentres cada mañá cruzaba de porta a porta o centro de Lugo camiño do traballo. Algo ten Lugo que sempre me fai regresar, e así será tamén nesta ocasión, mais xa vos contarei iso máis polo miúdo cando se achegue o momento.
Mais o que ven agora é en poucos días: o martes 28 de maio, concretamente, estarei ás sete da tarde na Biblioteca Municipal Sagrada Familia da Coruña para falar de Ninguén lembra con aqueles que vos acheguedes. E será tamén unha cita especial, porque pasei longas horas de traballo baixo ese teito, preguntándome o xeito de que os usuarios e usuarias que atendía atopasen ese libro que os faría rir, emocionarse, ou rifar con el (eu teño rifado con moitos libros...). Non é estraño pensar que quizáis iso lle poida suceder a alguén coa historia que ti imaxinaches?

Fonte: Blog "El club de los 7 miedos"
(Bibliotecas Municipais de A Coruña)

0 comentarios:

Ailimi, Rosalía!

20:42 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Comeza o día das letras galegas cunha saudosa dualidade entre a merecida homenaxe ao persoeiro que hoxe se lembra, o camaleón Roberto Vidal Bolaño (que tanto aportou ao mundo do teatro galego en concreto e ao da literatura galega en xeral) e a celebración do 150 aniversario da publicación de Cantares gallegos, de Rosalía de Castro, faro do rexurdimento da nosa literatura.
Eu homenaxearei ao segundo acudindo a ver Anxeliños, obra que anda nos escenarios da man da compañía Espello Cóncavo. Mais hoxe cómpre falar de Cantares gallegos por un motivo: porque neles me basei para facer algunhas probas da miña literaria linguaxe esquecida. Velaquí, para todos vós, un anaco da versión de Airiños, airiños, aires escrita nunha lingua que ninguén lembra... Que pasedes coa compaña dun bo libro o que queda de día das letras galegas!


0 comentarios:

Crónica fotográfica da presentación en Sada

17:36 Vanesa Santiago 0 Comentarios


O 3 de maio presentouse Ninguén lembra na capela de San Roque de Sada. Recollo a continuación unha serie de imaxes que dan testemuña do momento acompañadas da miña impresión.

1. Acabo de sentar. Mentres sentan o resto d@s asistentes fico un intre ensimesmada (ou enminmesmada?). O libro, sobre a mesa, rouba as primeiras miradas.

2. David e Rodrigo, de Urco Editora, falan en primeiro lugar, presentando o proxecto editorial e o libro. A continuación, tócame a min.

3.  A xente abarrota a capela, o que sen dúbida reconforta a quen ten que tomar a palabra. Anda, se son eu!

4. Ninguén lembra é un libro que da para falar moito. Gustaralles o que lles quero contar?

5. Na primeira fila están moi atentos. Aínda máis preto deles, descansan os exemplares que máis tarde marcharán para distintos lugares. Quen sabe onde estarán hoxe?

6. Aínda que eu non son quen de prestar atención a ninguén en concreto, o ollo da cámara non deixa escapatoria.

7. Moito falei. Falei de outros (de Tolkien, de Lönnrot, de Ende...), falei de mulleres, da lingua...

8. ... pero tamén falei do que Ninguén lembra, de Daia, de Kailey, de Fiona. Tamén de Andrés.

 9. Todo remata, e a miña parola infinda non podía ser menos. Un efémero intre catártico estoupa ao meu arredor.

10. É o momento das preguntas. Intrígame saber que intrigará á xente de todo o que fun fiando.

11. A proba de que non fun a única que falei tédela aquí. Rodrigo e David (neste caso) aportaron ar fresco á conversa.

 12. Outra nova perspectiva do público. Aproximadamente coma o Royalty* nos seus bos tempos (xa vedes que me gusta esaxerar un pouco).

 13. Escoitando con extrema cordialidade e atención. Así da gusto!

14. E xa imos rematando. Este si é o aplauso final.

 15. Algunhas persoas comezan a intercambiar impresións.

16. Erguémonos por fin co resto da concurrencia. Sucédense os saúdos de caras coñecidas e algunha nova! Que ben!

17. Póñome mans ao choio para asinar exemplares. Pobres, o que lles espera! Poñerme un boli nas mans é perigoso...

18. Por fin, vou rematando de gastar tinta, neste caso cunha das miñas lectoras máis novas. A presentación rematou. Só me queda darlles as grazas a todas aquelas persoas que nos acompañaron. Obrigada!

*Para @s foráne@s, o Royalty foi a última sala de cinema que resistiu en Sada ata hai poucos anos.

0 comentarios:

Aprendendo a ler, aprendendo a escribir

14:40 Vanesa Santiago 0 Comentarios

O pasado venres, 3 de maio, presentouse en Sada Ninguén lembra. Foi un pracer inmenso para min atopar entre @s asistentes a persoas que me acompañan día a día, coas que comparto conversas, confidencias e risas desde hai anos. Foi una sorpresa marabillosa compartir esta xornada con aqueles e aquelas ás que, facendo tempo (anos, incluso), que non vía, alí estaban no medio do aforo da capela. Foi fabuloso recoñecer entre a xente a incribles persoas a quen coñecín nos últimos tempos por estas casualidades, talvez nada casuais, que ten a vida. Foi una gozada ver rostros de xente á que non lle sei o nome, pero gustaron de achegarse a escoitar palabras de reflexión sobre o meu longo relato. E, xunto a todos eses encontros fabulosos, foi terriblemente emocionante atopar sentado entre eles a Luis.

Supoño que á maioría de vós o nome non vos dirá nada, pero foi una das persoas que alicerzou o meu apego pola lectura. Mais eu non lle chamaba Luis naqueles anos, chamáballe “profe”. E, aínda que xa sabía ler e escribir dun xeito rudimentario cando me deu clase (por varios cursos), se non fose por cousas como a biblioteca de estupendos libriños que puxo á nosa disposición na aula ou as lecturas dramatizadas de historias esmendrellantes como a de Orla Tragarranas hoxe non tería aprendido a ler e escribir como o fixen.

Por certo, o outro día esquecín recomendarvos Orla Tragarranas


0 comentarios:

Encontro de nova fantasía galega

21:30 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Onte estiven en Compostela observando por vez primeira unha presentación dun libro dende o outro lado da mesa. Síntese unha sensación de certa estrañeza mesturada cun rumor de irrealidade, que rachan o eco das voces da xente: as voces mornas do público que murmuran coma un río, a voz dos editores abrindo o evento, a voz dos teus outros compañeiros falando das súas propias historias... Esas que, como a túa, botaron a voar, a perderse lonxe das túas mans como globos de helio no ar. De súpeto, alguén che pide que tires da corda, que lembres o proceso no que comezaches a inchar aquel papel de letras que pouco a pouco, sen que ti te decataras moito, ían cobrando vida propia e independente.
Sinto que espertaron onte en min lembranzas dos anos que pasei a imaxinar as aventuras de Daia e compaña, e sinto (no seu outro significado) que onte andaban adormecidas aínda as súas memorias, en proxecto de espreguizarse. Porque hoxe corren xa coma un tronar de galopantes nubes de treboada no meu interior.
Estas liñas que acaban de desdobrarse en tantas ideas eran sinxelamente para darvos as grazas a todos e todas os que estivestes onte connosco enchendo os minutos de fantasía e outras derivas temáticas e a todos e todas os que quixestes estar mais non puidestes vir. Lémbrovos que o venres temos outra oportunidade para falar do que se nos ocorra, de soños, de aventuras, de fantasía, dos dons dos antigos. Que sei eu. Mentres, tede coidado co que soñades. De cando en vez...
Déixovos ir cun collage de imaxes do encontro de onte con Tomás González, Fernando Cimadevila, Rodrigo Vizcaíno, Ariza Piñeiro e Xosé Duncan. Un pracer compartir mesa con todos eles!


0 comentarios:

Semana de presentacións

14:24 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Con pracer anúnciovos que esta semana teremos presentación de Ninguén lembra por duplicado.
A primeira cita é mañá mesmo, domingo 28 de abril, na Feira do Libro de Santiago, dentro do encontro de "Nova Fantasía Galega" que reunirá a autor@s de Urco e Contos Estraños nunha mesma mesa desde as 19:30 horas, o que promete ser extremadamente interesante.
A segunda cita correspóndese coa presentación oficial do libro, que terá lugar na terra desta autora que se está a dirixir a vós, e será o venres 3 de maio, ás 20 horas, concretamente na Capela de San Roque de Sada.
Anotade ben as datas! Verémonos xalundes?


0 comentarios:

Ilustrando o blog

13:45 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Hoxe o blog estrea cabeceira! A autora da mesma é Natalia Mallo, e empregou a técnica da acuarela para pórlle un chisco de cor ao noso sitio. Ademáis, se tedes curiosidade por saber quen é o autor da imaxe de fondo, direivos que ven sendo da preciosa galería fotográfica de Dani Vázquez. 
Natalia tamén imaxinou a portada para a páxina de Facebook do libro, que estrearemos hoxe tamén e que, agardo, vos traslade como a min a paisaxes que non moita xente lembra.

A portada da páxina en Facebook de Ninguén lembra


0 comentarios:

NINGUÉN LEMBRA: BOOKTRAILER CASEIRO

16:23 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Benvida, benvido! Este é un blog feito a partir dunha historia contida nun libro: Ninguén lembra. Eu son a cronista que a escribiu, e nos mares da Internet coñécenme co nome de Dúas Lúas. Como un xeito de celebrar o comezo da andadura deste blog, e do libro ao que vai aparellado, velaquí, para tod@s vós, un pequeno vídeo para presentalo feito polas miñas propias mans. Agardo que vos guste.



0 comentarios: