A Betanzos, nun soño

 Para Pilar e Olalla, ilustres betanceiras

Vibra da candea a chama

nos empedrados chanzos

que ascenden aos Remedios

cal vivo e fatuo fogo

rebordando lixeiro

na fronteira dos soños,

e un abrupto silencio que cabalga

de teito a teito

acouga no meu peito

enfeitizado.

Como casa de irmán, casa serena!,

é para min Betanzos cabaleiro

onde o tempo pasa coma a corrente

florida e espellada do Mandeo

en agosto.

E unha rosca de festa leva marcas de dentes

mentres o vento ven remexerme o pelo

sobre o rostro.

Saúdo ao Mendo deixando

un rueiro de lembranzas.

Nas súas beiras corrica

unha nena calzada

cos zapatiños brancos.

Cara ela van grallando

dous parrulos ceibados

por min, que son fantasma,

e a nena que fun bica

eses bicos manchados.

E en tanto, extingue a chama.

E esperto ilimitada

ao comezo dun mar

que as xunqueiras de sal

acaricia, e eu mesma,

por estrada ata Sada,

latexo cal marea

que ese sal ven deitar.