Debullando a cerna das historias

Por segunda vez recibín un convite para falar de Ninguén lembra nun club de lectura, desta volta na Biblioteca Municipal do Ágora, e outra vez máis, non puiden resistirme. Cada vez gústame máis isto dos clubs de lectura, o ti a ti con xente que ama ler, que se mostra tremendamente receptiva tanto a escoitar como a preguntar ou afondar naquelas cousas que lles chaman a atención sobre o que unha mesma conta. 

Hoxe a conversa levounos a falar, entre outros temas, da riqueza das linguas e do tesouro que son tanto elas como a tradición oral dos pobos, como un parágrafo dentro da civilización humana que quedaría esborrallado coa súa perda. Coido que esa dor intanxible pola memoria perdida, irrecuperable, como un elo tronzado entre o presente e o pasado, está na cerna de Ninguén lembra, e sopra nas súas páxinas constante, con máis ou menos vigor. 

Como eu non quero esquecer todo o bo e positivo que recollín na xuntanza de hoxe co integrante e as integrantes do club presentes, aos que agradezo infinitamente o ben que me fixeron sentir na súa compaña, escribo estas liñas para aqueles que seguides este blog pero tamén para min mesma, e poder lembrar con agarimo esta tarde de martes. 

E obrigada tamén, por suposto, con Maru, por convidarme a visitalos, e con ela mesma e Cristina, por acollerme na caloriña da biblioteca neste frío día de decembro. Como di por aí certa xente tola que casualmente traballa neste tolo oficio bibliotecario, saúde e libros!

E alá me fun! (Licenza: Algúns dereitos reservados por Gallecu)